Palanaal puviyil

Palanaal puviyil pagattaaay thirindhu

padhathai unaraa kadaiyenai

orunaal vandhen edhiril ninrun

uravaay serththa shankarame

varu naalellaam thirunaalenru

vaiyam muzhudhum araikoovi

idhunaal mudhalaay kadainaal mudiya

iraivaa unai yaan paadeno

siruvaa enrunai azhaithathanaale

chiiththirame sinam kondaayo

iruvaal vizhiyil eri thee kaatti

iraivan naanena uraiththaayo

iru thaal malarai en sirameedhil

yetriye gnaanam oottaayo

karudhaa padhavi thandhen uyirai

kadai thetri karai yetraayo

பலநாள் புவியில் பகட்டாய் திரிந்து

பதத்தை உணராக் கடையேனை

ஒருநாள் வந்தென் எதிரில் நின்றுன்

உறவாய் சேர்த்த சங்கரமே

வருநாளெல்லாம் திருநாளென்று

வையம் முழுதும் அறைகூவி

இதுநாள் முதலாய் கடைநாள் முடிய

இறைவா உனை யான் பாடேனோ

சிறுவா என்றுனை அழைத்ததனாலே

சித்திரமே சினம் கொண்டாயோ

இருவாள் விழியில் எரி தீ காட்டி

இறைவன் நானென உரைத்தாயோ

இருதாள் மலரை என் சிரமீதில்

ஏற்றியே ஞானம் ஊட்டாயோ

கருதாப் பதவி தந்தென்னுயிரை

கடை தேற்றிக் கரையேற்றாயோ